Maandag 30 juli: De laatste werkdag en dan terug naar NL

Maandag 30 juli: De laatste werkdag

Hallo beste bloglezers,

Maandag 30 juli hebben we onze laatste 2 projecten afgerond. Bij Let Us Grow hebben we het laatste huis afgewerkt, de quote op de muur bij gewerkt en het gebouw van Let Us Grow zelf van de buitenkant geverfd. Voordat we gingen lunchen hebben de medewerkers van Let Us Grow gebeden, dat was fascinerend om te zien. Mama Rose had ons bedankt en een lunch voor ons gemaakt.  Na de lunch vertrokken we naar Dipalesa. Hier had de andere helft van de groep de twee klaslokalen afgemaakt, het keukengebouwtje opgebouwd, leidingen gegraven voor de wc’s en een speelhutje voor de kinderen in elkaar getimmerd. Toen we hier aankwamen waren veel kinderen aanwezig en waren ze heel blij met de klaslokalen. Ook hadden we nog gebreide teddyberen uitgedeeld. We werden door de kinderen bedankt door middel van liedjes. We hebben ze nog even kunnen bezighouden  en toen moesten we afscheid nemen van de Bosasa-jongens, die ook weer waren komen helpen.  Helaas hadden we ook afscheid moeten nemen van Katherine,  die ons vandaag niet zou kunnen komen uitzwaaien.

Tessa & Nicky

Na het avondeten zouden we de afscheidsceremonie hebben, dat klonk spannend. We hadden ieder de opdracht gekregen om de 3 positiefste en negatiefste ervaringen op te schrijven. Dat was nog een behoorlijke klus, zo’n beetje alles is positief! Bij aankomst in het Auditorium had Anneliese het briljante idee om ons negatief briefje symbolisch te verbranden. Uiteindelijk bleek het verbranden letterlijk én figuurlijk bedoeld te zijn. We gingen buiten in een kring om een ton staan en staken een voor een ons briefje in brand. Dit voelde letterlijk alsof we de negatieve dingen achter ons lieten.
Eenmaal weer binnen moest iedereen zijn positieve punten voordragen aan de groep. Iedereen kreeg een smiley-sticker op z’n vinger en  degene die jijzelf het meest inspirerend vond, kreeg jouw sticker op zijn/haar gezicht geplakt. Het viel op dat bijna iedereen van de groep als positief punt de hechte band tussen ons allemaal had opgeschreven. Naar Wietse z’n woorden: “I liked everything, but I really LOVED the group!” Thomas en de leider van de Kenianen kregen uiteindelijk de meeste stickers en daarvoor kregen zij een minitrofee. 

Het positieve briefje nemen we uiteraard mee naar huis, zodat we die punten in ieder geval nooit meer vergeten.

Hierna was het tijd voor de speeches en bedankwoordjes. Wij wisselden al stiekem zielige blikken met elkaar uit, nu was het toch echt bijna afgelopen.

Feest met de Kenianen

Tijdens de gevoelige speeches van Palesa en Janine konden wij het natuurlijk weer niet droog houden. Katherine, Palesa en Janine zijn drie geweldige, inspirerende vrouwen waar wij heel veel van hebben geleerd en we zullen ze zeker missen.

En toen… PARTY-TIME!! De boxjes werden gehaald, koeksuster en melktaart werd gegeten (nog voor Welmoeds verjaardag) en ballonnen werden opgeblazen. Helaas waren de boxjes niet luid genoeg, dus besloten Nina en Thomas om hier een oplossing voor te zoeken. Toen Simone even op de slaapkamer was hoorde ze opeens keiharde muziek: Thomas en Nina hadden de versterker gevonden!
In het auditorium ging het licht uit en begon iedereen te dansen. Tussendoor checkten we ons nog snel in voor het vliegtuig, waardoor iedereen nu voorzien is van een fijne plaats. Helaas konden we niet meer met z’n allen bij elkaar zitten L Om 12 uur werd het laatste nummer gedraaid en gingen we voldaan naar bed toe.

Casper heeft een dubbelbed

Deze reis was voor ons, op dit moment, de ervaring van ons leven. Zoals Janine vaker gezegd heeft, zullen we thuis komen als een ander persoon. We hebben veel geleerd: van nieuwe spelletjes tot echte levenslessen. We zullen vanaf nu een stuk minder zeuren, want wat we nu meer dan ooit beseffen: we hebben alles wat ons hartje begeert. We zijn ontzettend bevoorrecht dat we in ons koude kikkerlandje geboren zijn.

We vragen ons af hoe wij, liefhebbers van dans, muziek en zang, ooit nog tevreden kunnen zijn met ‘stijve-hark-Nederland’. Zuid-Afrika is een bijzonder land, met een hele speciale cultuur en veel mooie mensen met een goed hart.

Spijt van deze reis heeft niemand van ons. De tranen in de ogen van de mensen die we geholpen hebben, waren iedere inspanning meer dan waard. Het ontdekken van een nieuwe cultuur en de interactie met Zuid-Afrikanen en Kenianen heeft ons laten inzien dat waar je ook vandaan komt, iedereen eigenlijk hetzelfde is. Zo ook de jongens uit Barberton, waar we allemaal met een fijn gevoel aan terug denken.

Een aantal mensen zijn blij als ze weer in hun eigen bedje liggen, maar wat ons betreft zou deze reis nog wel een maandje of twee mogen duren!

Tot heel héél snel!
Liefs, Nina en Simone

26-29 juli: Op expeditie in de Drakensbergen

Expeditie Drakensbergen (26 tot 29 juli, Wietse, Menno, Welmoed, Bob, Thomas en Beau)

Bepakt en bezakt verlaten de vijf Gouden Awardgangers plus Thomas, een groep Kenianen en zes Zuid-Afrikanen op 26 juli het John Bosco Centre. Enigszins gespannen, maar tegelijkertijd hebben we er zin in. We zien er tegenop, want erg getraind zijn we niet. In tegenstelling tot de Kenianen die de Kilimanjaro al beklommen hebben. En dan moeten we nu hetzelfde gaan doen als die goed getrainde hikers? Geen probleem. Bij Outward Bound, de organisatie die onze expeditie heeft geregeld, is alles te overzien. Kaart lezen? Koken? Tenten opzetten? De vrieskou? Dat is toch niet zo erg? Daar dachten we de eerste avond al anders over. Het was een enerverende tocht. 

Bob en Welmoed

Een wandeling die niet zo lang was, maar doordat we onze intuïtie niet volgden, maar het pad bleven volgen, kwamen we in het donker aan. Hoe vind je in het donker een camping, die iets minder camping is dan wij gewend zijn? Dus een veldje met in dit geval een longdrop ofwel een tinnen hutje met daarin een wc-bril en een gat in de grond. Dat is een grotere klus dan je van te voren zou denken. Dus toen wij om negen uur aankwamen op het kamp(vanaf zes uur is het hier donker), realiseerde ik me dat we de prachtige zonsondergangen hadden gezien, de schone natuur konden bewonderen en zelfs een paar loslopende wilde zebra’s hebben gespot. 

Een gier hield ons in degaten

Ondertussen werden de tenten in no time opgezet en  een drie-sterrenmenu op de meest handige campingspiritusbrandertjes werd bereid. Niet lang daarna lagen we allemaal lekker te ronken op onze twee centimeter dikke rubberen matjes. Helaas duurde dit niet al te lang. De kou werd Welmoed en mij teveel. Ook al was het tentje eigenlijk te klein voor twee personen, toch bleven we het koud hebben. Een kleine situatieschets van deze nacht:

Welmoed: ‘Slaap je al?’

Beau: ‘Nee, heb jij het ook zo koud?’

Welmoed: ‘Ja. Hoe laat is het?’

Beau: ‘Ik zou het niet weten, ik hoop dat het snel weer morgen is…’

De volgende ochtend bleek dan ook dat de temperatuur rond de min acht graden Celsius lag. De spieren werden weer opgewarmd en om half tien zetten we onze tocht voort. Vol goede moed besluiten we om vandaag toch wel in het licht aan te komen. We volgen nu wel onze intuïtie en beklimmen de hoogste top in dit gebied: Baba Peek. Wietse en Menno arriveerden als eerste en toen kwamen er een paar kleine schattige hondjes naar boven. Ze dachten alleen dat het hyena’s of wolven waren. Ze gooien hun backpacks op de grond en Wietse zoekt naar vluchtroutes, die er niet zijn. Zodra ook ik boven ben, kan ik de jongens gerust stellen dat het maar een paar zwerfhonden zijn. 

In dit dal was het basiskamp

De lunch met panorama-uitzicht smaakt ons goed, want de pindakaas wordt rijkelijk op de iets minder lekkere broodjes gesmeerd. We zijn iedere keer weer verbaasd als we zien wat voor een afstand we hebben afgelegd. Een klein gevoel van trots komt in me op, zeker als we aankomen op onze nieuwe camping(zonder longdrop). Ook de tweede dag is gehaald.

De derde dag is onze laatste echte dag. We sjokken weer voort op een laagje oakmeal en een kopje koffie. Gelukkig heb ik nog een paar verschrikkelijk ongezonde mueslirepen bij me en duw deze naar binnen. 

We blijven genieten van het uitzicht en we verdrijven het gevoel van knappende blaren. We naderen het einde, want we zien het basiskamp al verschijnen. Niet ver van het basiskamp ligt onze camping. Ja! Daar! We zien een longdrop verschijnen. Er komt weer een nieuwe lading energie en we rennen(voor zover mogelijk) de berg op en af naar het kamp. Een lekkere pasta brengt ons de gedachte dat de hike er alweer opzit.

Op onze laatste dag lopen we terug naar het basiskamp, waar we voor het laatst een berg opklimmen, we gaan van een rotsblok abseilen. 

Wietse in zijn element

Sommige vinden het eng, anderen hebben er heel veel zin in. Dus zitten we daar lekker in het zonnetje te wachten op onze beurt. Eenmaal op de top van de berg, lijkt het allemaal iets hoger en draait mijn maag een keer om. Zodra je over de hoek van de rots bent geklommen, valt het reuze mee en is het zo weer voorbij. Een geweldige afsluiter, van vier inspannende en heftige dagen.

Beau

Zondag 29 juli: Weer compleet

Zondag 29 juli

Vanochtend zijn we met een klein groepje getuigen geweest van een Gospel-dienst. Zo’n dienst bijwonen stond eigenlijk wel op mijn ‘to-do-lijstje’ van Zuid-Afrika. Ik denk dat de buschauffeur zich stiekem verslapen had na de lange en drukke dag gisteren, want hij kwam een half uur later dan gepland pas aangereden.
Bij aankomst in de geïmproviseerde kerk kwam een warm geluid van zingende mensen ons tegemoet. Yes, dit was wat ik wilde zien. Het was totaal niet ongemakkelijk dat we iets te laat waren. Eigenlijk pasten we ons op deze manier wel goed aan aan de Zuid-Afrikaanse ‘te-laat-kom’ cultuur. Na twee nummers werden we warm welkom geheten door het hele gezelschap. Er werd voor ons geklapt en gejoeld, want we kwamen helemaal uit Nederland om deze dag samen met hun te vieren. Met rode hoofden stonden we op en ontvingen we het applaus.
De dienst was best wel langdradig en we hebben lang geluisterd naar een spreker uit Amerika (via een filmpje). Toch vond ik het erg inspirerend dat deze mensen zo volledig achter hun geloof staan. Ik heb het idee dat ze heel erg veel kracht halen uit hun geloof en dat is natuurlijk super.

Na terugkomst op het Bosco Center troffen we een groep Award-deelnemers uit Zuid-Afrika aan die samen met onze groep een spelletje aan het spelen waren. We hebben de hele dag verder met hun doorgebracht en geluisterd naar een presentatie over de President’s Award. Om 2 uur genoten we van een heerlijke braai (inclusief pap) en hadden we verder de rest van de dag vrij. We hebben gebasketbald, boekjes bijgewerkt en het nog niet zo bruine kleurtje wat bruiner gemaakt.

Om ± 7 uur klonk er een luid applaus, de hikers kwamen de eetzaal binnengelopen. Wat hebben ze het super gedaan!! Welmoed trof haar bed, zover die nog zichtbaar was, volledig gevuld met ballonnen aan. Haar verjaardag moesten we natuurlijk ook nog vieren.

 Voorproefje van de hike foto's uit de Drakensbergen

Morgen de laatste werkdag en dan alweer terug naar het koude koude Nederland. Sommigen hebben er zin in en sommigen totaal niet. Stiekem zou ik hier best nog wel een maandje willen blijven! Wat een geweldige reis was dit.

Liefs, Simone.

Één dagje tourist spelen

Zaterdag 28 juli

Eigenlijk waren we vastberaden om gisteravond te schrijven over de heerlijke dag die we gehad hebben, maar bij thuiskomst konden we onze ogen toch echt niet meer openhouden.

Om 8 uur stapten we het vertrouwde busje in op weg naar Johannesburg/Soweto. Na een lange hobbelige weg stopten we bij de Regina Mundi Church. Onze gids, met een enge tumor aan z’n oor, vertelde ons een beetje de geschiedenis van Soweto. Soweto staat voor South Western Township. De plek waar we ons op dat moment bevonden was precies het midden van Soweto.
In de Regina Mundi Church waren in het jaar 1976 60 jongeren doodgeschoten door de politie. De jongeren vergaderden in deze kerk over hun ontevredenheid over de toenmalige politiek, de verplichte taal Afrikaans en de apartheid. Ze verstopten zich als het ware in de kerk, omdat ze anders opgepakt zouden worden door de politie. De politie ontdekte alsnog hun schuilplek en schoot dus 60 jongeren dood.
Een klein groepje mensen is de kerk binnen geweest en heeft daar daadwerkelijk kogelgaten aangetroffen en heeft een fototentoonstelling mogen bezoeken. Toen ik, Simone, de kerk binnenliep kreeg ik een heel beladen gevoel. Ik had een kleine brok in mijn keel en eigenlijk had ik niet verwacht dat dit me zo zou raken. Een aantal mensen van de groep hebben bij de fototentoonstelling ook nog een kleine tekst op de muur geschreven. Het was erg bijzonder.

Na het bezoek aan de kerk gingen we naar het Afrikaanse Beverly Hills. De Afrikaanse bevolking noemt dit gebied zo door de vele steile heuvels die zich in de wijk bevinden. Van een afstandje konden we het huis zien van de ex-vrouw van Nelson Mandela. Deze vrouw heeft veel betekend voor de Apartheid toen Nelson Mandela in de gevangenis zat. Ons uitzicht werd ook verrijkt door de prachtige Orlando Towers, waar we later ook een bezoek aan hebben gebracht.

Vervolgens stapten we weer in het busje en gingen we op weg naar het Nelson Mandela Huis. Helaas konden we niet naar binnen. We vervolgden onze trip naar de plek waar Hector Pieterson doodgeschoten is. Op 16 juni 1976 gingen de studenten in Soweto de straat op om te demonsteren tegen de apartheid en het gebruik van de Afrikaanse taal als bron van informatie. Deze eerst vredige demonstratie liep volledig uit de hand. Er werd geschoten en veel jongeren kwamen om het leven. Hector Pieterson was de eerste jongen die stierf. Op de plek waar hij stierf staat een gedenksmuur met de tekst “Hector Zolile Pieterson, a thirteen-year old schoolboy, was shot and died at this corner during a clash between the police and students in the uprising against Afrikaans as a medium of instruction.” Hector is bekend geworden door een foto die van hem is genomen toen hij bloedend werd weggedragen door een jongen, met zijn schreeuwende zus naast hem. Deze foto stond de volgende dag in alle kranten.

Logischerwijs gingen we vervolgens naar het Hector Pieterson Museum. Buiten bevond zich het gedenksmonument met de tekst “To honour the youth who gave their lives in the struggle for freedom and democracy. “ Binnen waren veel foto’s en filmpjes te bekijken over Soweto zelf en over hoe het ontstaan is. Wat ons erg raakte waren de quotes van de omstanders. Het was erg bijzonder. Voor ons was het eerst redelijk vaag wat er zich nou precies afgespeeld had gedurende de demonstratie en de dagen /  maanden daarna. Maar dankzij het museum werd het iets duidelijker.
Door de demonstratie van 16 juni 1976 werd er een deur geopend naar een democratisch Zuid-Afrika. Na deze dag volgden vele opstanden, die uiteindelijk geleid hebben tot het huidige Zuid-Afrika. Jongeren hebben gevochten voor hun vrijheid en een eerlijke democratie. Dat is bijzonder! Respect!

En toen was het eindelijk tijd voor souvenirtjes. Een uurtje later waren we allemaal blut, maar hadden we wel schitterende typische Afrikaanse souvenirs. Nadat we weer in het busje zaten en iedereen trots hun souvenirtjes aan elkaar had laten zien, gingen we op weg naar de Orlando Towers. Deze torens zijn het symbool van Soweto. Ze zijn allebei beschilderd en zijn erg toeristisch. Je kan  ook tussen de torens bungeejumpen, wat ik (Evi) heel graag had gedaan. Het gaf echt een kick om mensen van zo’n hoogte af te zien springen. Helaas was het niet mogelijk om te bungeejumpen wegens onze veiligheid.

Na een lange dag in Soweto gingen we voldaan weer terug voor het avondeten. Dit moesten we heel snel achterover slaan, want een half uur later moesten we weer met de bus naar het centrum van Johannesburg voor een Afrikaanse dans/musicalshow. De musical heet Umoja. Hijl zou gaan over de ontwikkeling van de Afrikaanse muziek. Toen we binnenkwamen voelden we ons een beetje ongepast gekleed. We liepen op bergschoenen, teenslippers en droegen slobbertruien. De show was echt super! We hebben 2 uur lang ontzettend genoten van typische Afrikaanse muziek gecombineerd met prachtige dans en zang. De instrumenten (trommels, marimba, saxofoon) werden schitterend bespeeld. De snelheid van het slagwerk was bijna onwerkelijk. We hebben mogen genieten van de heerlijke Afrikaanse cultuur en met een big smile liepen we de zaal uit.
Vol enthousiasme wouden we bij thuiskomst direct het blog gaan bijwerken, want we waren bang dat we anders iets zouden vergeten, maar we waren gewoonweg te moe. Waarschijnlijk zijn we ook iets vergeten, want het waren eigenlijk teveel impressies voor één dag.  

Kortom: deze dag bevestigde wederom dat we echt niet naar huis willen.

Misschien was deze blog een beetje anders dan jullie gewend zijn, maar we vonden het ook belangrijk om met jullie te delen wat we op deze dag geleerd hebben. Ik denk dat we allemaal erg veel interesse hebben gekregen voor de apartheid en de geschiedenis van Zuid-Afrika.
Excuses voor de lengte (al maken we het nu alleen maar langer…)

Liefs en tot snel,

Evi en Simone

Vrijdag 27 juli: Al lachend aan het werk!

Hallo bloglezers,

Na een lekker ontbijtje zijn we met de groep overgebleven Nederlanders en drie afrikanen terug gegaan naar Let us Grow, hier zijn we verder gegaan met het schilderen van de huizen. Dit was nog best een moeilijk karweitje aangezien de huizen vanbinnen ook van baksteen waren en er dus meerdere lagen verf overheen moesten.

Toen we in de slaapkamer van een familie aan het schilderen waren leek het ons handig om hun bed even weg te slepen, dit was eigenlijk gewoon een matras maar wel loodzwaar. Toen we dit omhoog hadden gekregen zagen we pas hoe slecht het matras er aan toe was, er viel super veel  stof uit en het matras kon je eigenlijk geen matras meer noemen. Dit vonden wij best wel een confronterend moment, een heel gezin moet op dat matras slapen en heeft geen keus voor een andere slaapplaats en wij kunnen zeuren om een te hard matras.

Helaas hebben we niet alles af kunnen maken omdat de verf op was.

’s Middags zijn we gaan lunchen bij de daycare DiPalisa en konden we hier weer verder werken aan een hut voor de kinderen, leidingen leggen en er werd een klaslokaal gebouwd. Danique, Tessa, Nicky, Emma en Janine zijn terug gegaan naar Let us Grow om het dak te schilderen.

Aan het eind van de middag zijn we nog naar het project “love life” geweest. Dit is een centrum dat door middel van projecten HIV en Aids probeert te voorkomen.  Hier hebben we met een groep jongeren spelletjes gespeeld, we hebben een wedstrijd frisbeeën, volleybal en een typisch Afrikaans spel met blikjes. Dit was super leuk om te doen.

Ook was vandaag Welmoed jarig, helaas is zij op expeditie dus konden we niet haar verjaardag vieren maar die heeft ze natuurlijk nog tegoed. J

Groetjes,

Chris en Tessa 

26 juli - En we gaan weer aan het werk!

Beste blog lezers,

Vandaag begon de dag met het uitzwaaien van onze dappere Meppelaren: Welmoed, Beau, Bob, Menno, Wietse en natuurlijk de heldhaftige leider Thomas . Gebukt onder de zware backpacks  stapte zij vandaag op de bus richting het expeditie gebied voor hun vierdaagse hike, dit allemaal ter afronding voor hun golden award (we wensen ze nogmaals nog veel geluk!!).
Na alle knuffels, zoenen en tranen moest de rest van de groep toch wel weer echt aan het werk en dat begon bij Let us grow, waar nog een tweetal huizen geschilderd moesten worden. Nadat de verf helaas opraakte zijn we wel aan een lieftallig moestuintje begonnen waar we wat worteltjes,uitjes en bloemkool hebben geplant. De zilver award deelnemers zijn in deze tijd naar een islamitische school geweest waar ze een rondleiding kregen en met de medescholieren konden praten over de award en stiekem natuurlijk ook een beetje over  henzelf. Daarna hebben ze nog een moskee bezocht en zijn ze terug gekeerd naar de rest van onze groep. 

Vervolgens reden we door naar Daycare Dipalesa waar nog een aantal gaten gegraven en gehakt konden worden voor de toekomstige leidingen van de keuken en de wc’s. Een paar dappere helden bleven achter om deze taak af te ronden, en de rest ging door naar de volgende bestemming: SOS kinderdorp. We kregen een mooie rondleiding waarbij we ook in een van de huizen een kijkje hebben genomen. Het voelde echt als een familiehuis, dit was dan ook de bedoeling. Na dit bezocht te hebben, hebben we nog veel kindjes kunnen knuffelen en zijn de haren mooi gevlochten, ook kregen we nog een zeer lekkere lunch vol met versnaperingen. Kortom; een goede productieve dag!

Veel liefs,

Anne-Marie en Frederique 

Woensdag 25 juli: Even in Nederland en shoppen

25 July 2012

Na een heerlijk ontbijtje met cornflakes en verse broodjes ei begonnen we de lange tocht naar de Nederlandse ambassade in Pretoria. Eindelijk stonden we weer even op Nederlands grondgebied met een groep Keniaanse vrienden. We hadden het voorrecht om de ambassadeur Zijne Excellentie André Haspels te ontmoeten. We werden ontvangen met een kopje thee of koffie.
Na de thee en koffie was het tijd voor serieuzere zaken,  in een grote vergaderzaal  voelden we ons als belangrijke zakenmensen. 

 Solange vertelt Zijne Excellentie over onze reis

Verschillende onderwerpen kwamen aan bod; onze en zijn ervaringen in Zuid Afrika, wat het werk als ambassadeur inhoudt, de verschillen tussen Nederland en Zuid Afrika en nog veel meer. Dit was een interessant, maar vooral gezellig gesprek.

Na dit gesprek hoopten we op echte Hollandse broodjes hagelslag en bitterballen maar het werd veel lekkerder… Broodjes belegt met mozarella, tomaat, roomkaas, pesto en zalm en of dit nog niet genoeg  was, waren er ook nog loempia’s.

Wietse, Simone, Welmoed, Nina, Tiffany en Beau netwerken tijdens de lunch

Na ons buikje rond te hebben gegeten maakten we nog een mooie groepsfoto:

Later begaven we ons naar ‘Het Witte Huis van Zuid Afrika’ (The Union Building), waar de president normaal gesproken verblijft. Hier hebben we heerlijk toeristische foto’s lopen maken van het prachtige uitzicht van Pretoria. Helaas stonden de Jakaranda-bomen, waar Pretoria bekend om staat, niet in bloei anders had de stad een hele mooie paarse bloemendeken over zich heen. 

The Union Building in Pretoria

Op de terugweg naar Bosco centre hebben we nog twee uur de tijd gehad in een winkelcentrum, hier hebben we allemaal lekkere dingen ingeslagen voor de vrije avond. Als avondeten hadden we dit keer geen kip, maar gehakt met boontjes, sla en rijst. Aparte combinatie maar wel heel erg lekker.

De Gouden Award deelnemers pakken nu druk hun tas in, morgen vertrekken ze op expeditie naar de Drakensberg. Iedereen gaat vroeg slapen, morgen voor ons een drukke dag vol met cement, verf en lieve kindertjes.

See you later alligator!

Tiffany en Annick